Een nieuwe tijd breekt aan!

Lieve mensen,

Ik kan geen andere titel boven deze blog zetten dan dit. De vreugde die ik soms ervaar vanwege het feit dat we nu écht in Senegal zijn met de Africa Mercy, is onbeschrijfelijk. Om eerlijk te zijn, ik kan het nog niet geloven. En dat terwijl de patiënten afgelopen week al op de kade komen voor hun laatste checks.

Maar eerst terug. In mijn laatste blog konden jullie lezen dat we COVID aan boord hadden en allemaal negatief moesten testen om te mogen varen. God heeft wonderen gewerkt! In de laatste dagen mochten we alle laatste bestelde voorraden aan boord ontvangen die cruciaal waren voor de vaart, en voor de eerste operatie. En toen, de ochtend van vertrek, kreeg onze dokter het verlossende woord: alle testen waren negatief! Echt, God alle eer! De avond voor ons vertrek mochten we Hem danken voor de tijd in Spanje, Hem bidden om voor ons uit te gaan, en met een gebedswandeling door het schip en gebed op de kade elk onderdeel van ons schip zegenen. Daarin zag ik de kern van onze organisatie weer: we zoeken te dienen zoals Jezus deed! Hem achterna.

De vaart was de eerste dagen rustig en ging voorspoedig. Zelf zo erg, dat we uiteindelijk meer dan een dag moesten vertragen en een paar keer heen en weer gevaren zijn om niet te vroeg aan te komen. Hoera voor mij, want als je langzamer vaart, gaat het schip schommelen. Niet dus[e-1f609] Toch blijft het speciaal om dit met een besloten groep door te maken, om samen 'vast' te zitten, midden op de oceaan, met af en toe een school vliegende vissen, een groep dolfijnen, of zelfs walvissen die een stuk met je mee zwemmen. Ik heb ervan genoten. Het hoogtepunt was toch zeker de zondagse dienst, volledig volgens traditie: worship op de boeg van het schip!

De ochtend van aankomst was een ontlading van vreugde en dankbaarheid: hier hadden de organisatie, en haar vrijwilligers, ruim 22 maanden op gewacht. Het is onwerkelijk na vier dagen water wakker te worden met land in zicht. Het is nog raarder om dan vervolgens voet te zetten op dat land, jezelf inbeeldend dat dit voor de komende tien maanden je thuis gaat zijn. Dat op deze lege kade straks onze auto's staan en patiënten rondlopen, fysiotherapeuten zullen oefenen met kinderen die weer opnieuw moeten leren lopen.

Als managementteam hadden we 's middags een Arrival Ceremony, met het team dat in Senegal de voorbereidingen heeft gedaan, en met een aantal hooggeplaatste gasten als de Senegalese Minister van Gezondheid. Het was mijn taak hierin alles aan boord voor te bereiden voor een rondleiding, en de directeur te assisteren waar nodig. Iets compleet nieuws, waarvan ik eerlijk gezegd nog steeds niet weet of dat helemaal mijn ding is. Toch heb ik ervan genoten alle nieuwe gezichten te zien, verhalen te horen, en vreugde te zien in de ogen van onze partners. We zijn er eindelijk weer!

En dat hebben we geweten. Vanaf moment één werd er hard gewerkt op de kade, en in het ziekenhuis. Op de kade werden in acht dagen containers uitgeladen, drie grote tenten, een aantal wachttenten en handwasstations opgezet. Alles moest vervolgens schoongemaakt worden, en dat was des te meer het geval in het ziekenhuis. Bedenk dat dit ziekenhuis twee jaar ingepakt gestaan heeft, en dat meer dan de helft van de verpleegkundigen het ziekenhuis nog nooit heeft gezien. Wat een uitdaging is dit. Omdat mijn baan nog steeds niet druk is, had ik de kans hen te helpen met schoonmaken. Zo kon ik met eigen ogen zien hoe hard ons ziekenhuispersoneel werkt. Ook kon ik een paar dagen helpen met het schoonmaken en inrichten van de tenten op de kade. In deze tenten worden patiënten onderzocht voor operatie, en komen ze terug voor controles na operatie.

Maar het stopt niet bij wat er in de tenten en aan boord in de operatiekamers en de vijf ziekenzalen gebeurt. Aan land hebben we een HOPE Center met 224 slaapplaatsen, waar patiënten voor operatie in quarantaine zijn, voorbereid worden op opereren, en waar ze na operatie terugkomen om aan te sterken. Dit huis is een operatie in zichzelf. Het is dé plaats waar ruimte is voor evangelisatie. Bid dus voor het team dat hier werkt en dag en nacht patiënten verzorgt!

Als je dit allemaal voor de eerste keer ziet (ik dus), blijf je je verbazen over wat er allemaal bij komt kijken in een ziekenhuis. Patiënten worden eerst gescreend door het voorbereidingsteam, dan nog gecheckt in de tenten (dat is waar we nu zijn in het proces), komen dan aan boord slapen en worden de dag erna geopereerd. We hebben een CT-scan, een röntgenapparaat, een laboratorium, en een apotheek aan boord. Na operatie herstellen patiënten in de ziekenzaal, en later in het HOPE Center. Alle vervoer wordt gedaan met onze auto's, en ook het traject na de operatie komt op ons bord terecht. Zelfs bloed dat nodig mocht zijn wordt door onze vrijwilligers gegeven.

En dan hebben we nog onze dagwerkers. Dit zijn bijna 190 Senegalezen die in alle afdelingen van ons schip werken met de vrijwilligers, om te dienen als vertaler waar nodig. Het geeft een compleet andere sfeer aan boord ineens zoveel mensen uit het land zelf aan boord te hebben overdag. Het is interessant hun taal te horen, kleine stukjes van de cultuur te zien, en hun motivatie voor onze missie te merken. In die missie is onze crew één, zelfs al delen we niet hetzelfde geloof. Maar juist daar liggen zoveel kansen om de liefde van Christus te delen. En dat brengt me bij het hoofdonderwerp waar ik de afgelopen weken mee bezig geweest ben. Wat drijft mij? Ik merkte dat ik probeerde uit te vinden wat ik kon gaan doen volgend jaar, of na Mercy Ships. Ik zocht naar duidelijkheid en verloor daardoor de diepe motivatie die ik de afgelopen maanden had. Ik keek naar alle dingen die ik kon bereiken en vergat dat als ik de liefde niet heb, het mij niets baat. God moest me weer eens terugleiden naar de kern: Heb de Heere uw God lief met heel uw hart, heel uw ziel, heel uw verstand en heel uw kracht, en uw naaste als uzelf. Dat is waarom we dit doen. De liefde, die staat voorop. Eerst liefde voor God, en daardoor ook voor de mensen.

Hoe is Senegal zelf? Dat ben ik nog aan het uitvinden. COVID is hier hoe onze Afrikaanse vrienden al eerder vertelden; het leven gaat door en het bestaat bijna niet. De straten zijn lichtelijk ongeorganiseerd voor een Nederlander, maar zeker altijd levendig en gezellig. Ze weten hier hoe je goede vis klaarmaakt, en meer dan dat weten ze wat sociaal zijn is. Als ik met vrienden door de stad slenter, kijk ik mijn ogen uit en probeer alles in te zuigen. Zoals sommigen weten, had ik de kans Regina hier te ontmoeten (Nederlander en alumni van Mercy Ships). Afgelopen zaterdag gingen we naar een prachtig strand en voor we het wisten, waren we aan het voetballen met locals die geen woord Engels spraken. Dus mijn Franse kennis heeft een grote opknapbeurt nodig!

Okee, nu is het genoeg geweest. In deze blog wilde ik jullie een overzicht geven van wat er op mij afkomt en hoe het leven aan boord verandert. Het was dus een hoop informatie. Volgende blogs hoop ik wat meer te focussen op een deel van de missie, indien mogelijk specifieke patiëntenverhalen, maar bovenal hoe God mij en ons vormt hier aan boord. Voor nu sluit ik hem af met een aanmoediging.

Wees krachtig in de Heere en in de sterkte van Zijn macht. Hij is bij machte oneindig veel meer te doen dan wij bidden of beseffen. Wees gezegend,

Denise

Gebedspunten:

• Dank God dat we veilig en gezond aan mochten komen in Dakar, Senegal
• Dank voor hoe snel de opbouw op de kade is gegaan, en voor hoe nu ook het ziekenhuis klaar is voor patiënten
• Dank voor het feit dat alle dagwerkers en alle patiënten negatief testten op COVID
• Bid voor de eerste operaties vanaf 23 februari (hoofd-nek en vrouwengezondheid) en voor de cursussen die binnenkort zullen starten
• Bid dat onze dagwerkers door ons heen Christus zullen zien, en dat veel patiënten tot geloof mogen komen in Jezus
• Bid voor onze vrijwilligers, dat ons oog in alles op Jezus mag zijn
• Bid voor de bevoorrading van het schip, met name medische bevoorrading
• Bid voor goede relaties met Senegalese partners