IK ben met jullie

Lieve mensen,

Toen ik mijn gedachten eens over deze maand liet gaan, dacht ik in eerste instantie: Ooh, ik heb helemaal niet zoveel meegemaakt deze keer. Maar na wat dieper nadenken realiseerde ik me hoeveel geestelijke strijd deze maand weer met zich meebracht. En soms ben ik die aanvallen van de duivel zo zat. Dan denk ik; kan je niet gewoon een keer ophouden en ons onze gang laten gaan? Maarja, mijn schreeuw gaat zijn gedrag natuurlijk niet veranderen. En als ik dan bedenk dat hij allang verslagen is, dan geeft dat zoooveel extra kracht en moed. Hij heeft niet het laatste woord. Christus heeft overwonnen. En dat mogen we vandaag al zien. Door de kracht van gebed. Door wonderen. Door genezing.

Hij is de hoop in ons bestaan.

Wat ik beschrijf als aanvallen, is bijvoorbeeld een negatieve sfeer over de organisatie onder sommige vrijwilligers, buikgriep onder verpleegkundigen, en nog wat andere dingen. Ik heb weleens vaker geschreven over hoe Mercy Ships een wereld van pieken en dalen is. Nou, ook hierin. Gods kracht werkt zo machtig in genezing, en door gesprekken en gebeden. Een van onze patiënten is sinds 2019, de vorige field service, aan het vechten zijn streefgewicht voor operatie te behalen. Afgelopen week kregen we een belletje van onze diëtiste: Hij heeft het gehaald!! Dát zijn de momenten waar we het voor doen. Dat is waarom ik hier ben.

Iets anders waar ik enorm van geniet, is het opbouwen van vriendschappen met de dagwerkers (day crew). Door tijd met hen door te brengen, ervaringen te delen, vragen te stellen, en te discussiëren ontdek ik stukje bij beetje wat er schuilgaat onder de mooie presentatie en trots van dit land. Ontdek ik de impact van werkloosheid aan een kant, en de druk van gemeenschap en familie aan de andere kant. Deze mannen en vrouwen werken keihard voor een betere toekomst en zijn blij met het hebben van een baan. Tegelijk worden ze door het systeem weer naar binnen gezogen. Religieuze feesten en het zorgen voor eten op tafel bij de familie maakt dat de meesten van hen aan het einde van het geld een stukje maand overhebben. De trots en familie-eer weerhoudt hen van kiezen voor zichzelf, wat mooi en moeilijk tegelijk is. Senegal is een land van respecteren en in vrede leven met alle verschillen, maar achter de voordeur is er ineens geen ruimte om anders te zijn. Nu praat ik over geloof. Als je hier christen wilt zijn, bereid je dan maar voor om te vertrekken uit de plaats waar je opgroeide.

De situatie van onze day crew bewoog me er al eerder toe een project voor hen op te starten zodat wij ook hen hoop en genezing bieden tijdens hun werk bij ons. Weliswaar op een andere manier, maar toch. Een van de vrijwilligers aan boord is dit idee verder gaan uitwerken, en nu zijn we op een punt van uitvoeren gekomen! Volgende maand hopen we alle day crew een cursus ondernemen, of carrière opbouw te geven. Ze hebben bij ons al cursussen voor budgetteren en plannen gevolgd. We hopen dat we day crew met goede bedrijfsplannen en ideeën verder kunnen helpen in het opstarten van hun eigen bedrijf, zodat we op lange termijn in Senegal werk mogen creëren. Bid je met ons mee voor een succesvolle toekomst van dit project?

Naast werk en extra projecten is er gelukkig nog steeds tijd voor ontspanning. Afgelopen maand vierden we verjaardagen van wat goede vrienden, en vandaag gingen we naar een plaats buiten Dakar. Daar konden we genieten van de rust. Even uit de stad, op het strand, met alleen vijf meiden, en geen 50 Mercy Shippers tegenkomen als je de stad gaat verkennen. Want hoeveel ik ook van deze gemeenschap houd, soms is rust echt nodig.

Ik wil afsluiten met een klein verhaaltje vanuit het HOPE Center. Deze schrijf ik regelmatig, om mezelf aan mooie momenten te herinneren. Eentje deel ik vandaag. De kinderen moeten continu vermaakt worden. Meerdere keren per dag zijn ze een invasie in ons kantoor, en als je niet oplet, hebben ze zo je telefoon te pakken en starten een fotosessie van alles wat ze zien. (ik delete dus meerdere keren per week zo'n 15 foto's van mijn telefoon) Maar pas hadden we het idee om hun geliefde ballonnen aan iedereens been te binden, en ouderwets ballontrappen te doen buiten. Een enkeling rende weg, maar de rest van de groep was dolenthousiast bij elke ballon die knalde. Schaterlachen waren hoorbaar over het hele terrein!

Zegen,

Denise

Gebedspunten:

• Dank voor alle patiënten die afgelopen maand ontslagen werden uit het HOPE Center en genezen naar huis mochten
• Dank dat ik steeds meer leer van de talen zodat ik met de patiënten kan communiceren
• Dank voor het lange weekend dat onze vrijwilligers nu hebben om wat uit te rusten
• Bid voor de christenen in Senegal. Vervolging is compleet verborgen, maar zeker wel aanwezig, vooral door buitensluiting en verstoting
• Bid voor wijsheid, gezondheid, en positieve energie voor de vrijwilligers aan boord, met name medisch personeel
• Bid voor veiligheid en bescherming van de missie en de vrijwilligers