Wees waar je bent!

Lieve mensen,

Het was voor de verandering weer eens een bewogen maand. Ik ondervind hier aan de lijve dat waar het werk van God gedaan wordt, de duivel nog harder probeert tegen te werken. Tegelijk mogen we weten dat Hij die in ons is, sterker is dan hij die in de wereld is. En dat geeft moed om te vechten, ons oog op Hem te houden. Vreugde te vinden. Dwars door de uitdagingen heen. Ik kan niet alle dingen delen in deze blog, ook niet alle patiëntenverhalen. Maar de maand door mijn ogen, en een verhaal zonder al te veel details kan geen kwaad. Dus houd dat in gedachten bij het lezen. En heb je vragen of ben je benieuwd naar meer verhalen? Stuur me gerust een berichtje!

Regen, regen, regen. Dat is wel een goede samenvatting. En daarbij moet je niet aan het Nederlandse herfstweer denken. Als er regen aankomt, is het heet, broeierig, en slaat het weer ineens om. Ik denk zo gemiddeld 1 a 2 keer per week barst het los. Binnen een half uur betrekt de lucht, komt er wind opzetten, en gaan letterlijk de hemelsluizen open. Binnen no time kunnen de straten blank staan, en gaat het zo een halve dag door, dan kost het je zomaar 5 uur om van het HOPE Center naar het schip te rijden, een ritje dat zonder verkeer 15 minuten duurt. Onze dagwerkers sliepen op die dag dus maar een nachtje bij ons aan boord...

Een ander avontuur met goede afloop was kortsluiting in een elektriciteitskast aan boord, met een kleine brand als gevolg. Rond half twee 's nachts loeide het alarm, en moesten alle noodteams paraat staan in een geval van uitbreiding. Gelukkig bleef het vuur uit. Een halve week erna hebben onze elektriciens met man en macht gewerkt om alle stroom weer goed werkend te krijgen. We mogen God danken dat niemand gewond is geraakt door de stroombeschadigingen.

Bij deze twee voorbeelden wil ik het laten voor nu, maar je ziet, het is strijden. Ook om hier doorheen elkaar te vinden als gemeenschap. Het is soms goed te reflecteren en je te realiseren dat we dit beter kunnen doen. Juist door simpele activiteiten met elkaar. Dus ons doel is nu om het Café weer wat vaker 's avonds te openen. De eerste avond dat ik de barista mocht spelen, veranderde in een Nederlands feestje, compleet met Hollandse muziek en onze geweldige (ahum) Nederlandse danspasjes. Het was zo leuk om te zien dat zoiets simpels mensen blij kan maken. Dusss dat gaan we vaker doen!

Naast het investeren in de gemeenschap, zijn er drie andere dingen die me bezighouden: werk, het land/de cultuur ontdekken, en naar God toe groeien. Maar om eerlijk te zijn, is alles enorm met elkaar verweven. Cultuur ontdekken gebeurt grotendeels door werk, de dagwerkers, en vrienden. Zo nam een van de dagwerkers ons mee naar zijn lokale gemeente, een katholieke kerk. Het was interessant om eens een katholieke dienst mee te maken (daar was ik eerlijk gezegd nooit eerder geweest), en ook de Afrikaanse gewoonten daarin verweven te zien. Het gaf me eerlijk gezegd een gevoel van eenheid omdat zij net als wij in Nederland een minderheid zijn, en toch in een volle kerk kunnen samenzijn.

Afgelopen zaterdag trouwde een van onze dagwerkers, dus daar waren wij uitgenodigd voor iets dat we in Nederland denk ik receptie zouden noemen. Zijn ouderlijk huis diende als plaats voor de katholieke ceremonie, en de straat werd gebruikt als feestzaal. Superleuk om je collega's buiten werk te ontmoeten, samen met hen te eten, en het huwelijk van een vriend te vieren. Het was een kleine ceremonie, maar zeker niet minder waardevol om bij te zijn!

Mijn looks zijn trouwens momenteel ook Afrikaans (lees; mijn haar is ingevlochten). De dames in het HOPE Center vonden het, naast het geven van complimenten, ook wel nodig om te zeggen dat ik het volgende keer echt aan hun had moeten vragen[e-1f606] Dus dat zullen we maar doen dan?

Dit kleine voorbeeld laat zien hoe Senegal, en dus ook het HOPE Center, een eenheid vormt, alsof we allemaal familie zijn. Ik voel me enorm op m'n plek en werk elke dag met vreugde. Regelmatig horen we de verhalen van patiënten die ons bedanken. Eentje was er speciaal. Deze dame kwam naar ons toe om te vertellen hoe erg ze onze dagwerkers waardeert. We besloten haar mee te nemen naar de hand over, zodat zij zelf, in hun eigen taal, haar verhaal kon vertellen. Ze sprak waardering en respect uit voor onze collega's, die ondanks hun universitaire diploma dag in dag uit vloeren dweilen, wc's schoonmaken, en eten opscheppen. Die de patiënten, ook de vervelende, dienen en vernedering accepteren. Ze bad voor hen en zegende hun werk, moedigde ze aan om door te gaan. En wij mochten zien hoe onze vrienden geraakt werden en nieuwe motivatie kregen om door te gaan! Ook als het soms zwaar is.

Wat mij persoonlijk aanmoedigt, is het zien van de vooruitgang in onze patiënten. Toen ik net begon, kwamen de kinderen met de beenoperaties net terug van het schip, onhandig strompelend met looprekjes of krukken. Nu, vier weken later, blijven de meeste krukken achter in de kamers, en krijgen sommigen het zelfs voor elkaar om met hun gegipste beentje te 'rennen', voetballen, basketballen. Ook kunnen de meesten weer traplopen. Dusss ons kantoor op de eerste verdieping wordt weer gezellig druk met kinderen op ontdekkingstocht! Afgelopen week was het tijd voor de eerste kinderen om hun gips voor altijd vaarwel te zeggen. Aan hen nu de taak om voor het eerst hun knieën te leren buigen zonder vergroeide benen!

Mijn werk brengt nieuwe mogelijkheden wat betreft vrije dagen. Zo zijn we afgelopen maand met een groep van tien eropuit getrokken om Somone te verkennen, een plaats buiten Dakar, met mangroves, pelikanen, krabben, en andere vogels. Een heerlijke plaats om even tot rust te komen. Het deed me stiekem een beetje denken aan de Nieuwkoopse plassen. Maar dan op z'n Afrikaans...

Ik wil afsluiten met een aanmoediging die in de titel staat: wees waar je bent. Het is zo belangrijk je in te zetten met alles wat je hebt op de plaats waar God je voor nu gezet heeft. Kijk om je heen. Kom tot bloei op de plek waar jouw wortels in de grond gegroeid zijn. Want daar wil God jou gebruiken. Die plek heeft je nodig.

Shalom,

Denise

Gebedspunten:

• Dank voor dat niemand gewond geraakt is tijdens kortsluiting aan boord en de gevolgen daarvan
• Dank voor dat onze eerste orthopedische patiënten nu zonder gips lopen!
• Dank voor hoe we in het HOPE Center het land van dichtbij leren kennen
• Bid voor de gemeenschap aan boord. Het is hard werken die samen één te blijven met zoveel wisselingen
• Bid voor de nieuwe specialiteiten die volgende week starten, Maxillofacial en Plastics (Nederlands is aangezichtsoperaties en brandwonden)
• Bid voor energie en positiviteit voor onze vrijwilligers als sommigen het veel te druk en anderen veel te rustig hebben in hun baan
• Bid voor onze patiënten, en voor Senegal. Ik ontdek dat er veel bijgeloof en rituelen zijn die een connectie hebben met boze geesten, maar ook de angst daarvoor. Bid dat Jezus als Bevrijder en Waarheid ontdekt mag worden!