Door alles heen

Lieve mensen,

Vandaag komt aan onze field service een eind. De laatste operatie, de laatste patiënt die het HOPE Center verlaat, de laatste dag dat sommige van onze day crew aan het werk zijn. Na gisteren in onze wekelijkse bijeenkomst teruggeblikt te hebben op alle 'eerste keren' hier aan boord, is het nu tijd voor heel veel laatste keren in Senegal. En dat doet pijn als ik erover nadenk. Senegal was mijn eerste kennismaking met Afrika en het derde land waar ik meer dan een jaar van mijn leven gewoond heb. En het heeft een speciale plek in mijn hart. Niet zozeer door de natuur of de kansen, maar bovenal door de mensen. Vandaag over twee weken hoop ik uit te vliegen, op naar Nederland. Ik ben blij dat ik niet hoef mee te varen naar Tenerife. Dat zou een verdrietige vaart worden. Ik kan enkel zeggen dat ik van harte hoop hier terug te komen. Want dit land, deze mensen voorgoed gedag zeggen, kan ik niet. Ik zeg: Ba beneen yoon! (Tot snel!)

Voordat het zover is, hebben we gelukkig nog een paar weken waarin we het HOPE Center moeten leeghalen, een voetbalwedstrijd, een strandbarbecue, en een feest gepland hebben om onze day crew te vieren en te bedanken! Want ten diepste zijn zij zo essentieel geweest voor ons werk. Zonder hen, kunnen we dit niet doen. Zeker de afgelopen weken waren voor hen een offer. Wellicht heeft u het een en ander meegekregen van de onrust in Senegal. Dit leidde ertoe dat het voor onze day crew niet veilig of niet mogelijk was om te reizen. Velen van hen hebben een aantal dagen aan boord in de ziekenzalen geslapen om onze missie door te laten gaan. Hun familie en vrienden bevonden zich soms op onveilige plaatsen en in de gemeenschapscultuur van Senegal kan ik zeggen dat er meer dan 15 van hun broers/zussen omgekomen zijn in de demonstraties. Het was een heftige week, maar ook een week waarin we dichter naar onze day crew toe mochten groeien, en zij de kans hadden om echt in de community aan boord mee te draaien. Dat bracht hen in onze kerkdiensten, gebedsbijeenkomsten, en een aanbiddingsavond om vrijheid en vrede over het land te proclameren en Gods macht te prijzen in het midden van de storm. Want wij mogen weten dat God werkt. Door alles heen. Bid u met ons mee dat onze day crew stilgezet worden en Jezus mogen leren kennen als hun enige Verlosser en Redder?

Net voor deze protesten losbraken, hadden Heilke en ik de kans om een weekendje het schip af te zijn en samen naar Zuid-Senegal en Gambia af te reizen. Hoewel we heel veel uurtjes onderweg geweest zijn, we een nacht zittend sliepen, bijzondere diëten volgden, en mijn benen vol stonden van de muggenbulten, heb ik ervan genoten om te ontdekken! De natuur in het zuiden is prachtig, met mangroves, rivieren, en veel fruitbomen. Onderweg hadden we zoveel mooie gesprekken met elkaar en met mensen die we onderweg tegenkwamen, en herontdekten we Afrikaanse gastvrijheid. We leerden tegelijk over het 'echte' leven in Afrika (Lees: muggen, hitte, stroomuitval, slechte infrastructuur, en hoge werkloosheid). Vergeleken met onze luxepositie aan boord is dat echt nog wel even schakelen hoor!

En erin leven is een grote stap verder dan erin werken. Want je zou toch zeggen dat ik er in het HOPE Center aan gewend zou zijn. Of in ieder geval na de dag dat ik meeging om een huis op te knappen van patiënten in een buitenwijk van Dakar. Dit oude stel werd bezocht door het palliatieve zorgteam aan boord, omdat de vrouw slecht ter been, en de man blind was. Het idee kwam om hun huis een opknapbeurt te geven en door wat simpele trucs te zorgen dat beiden zich comfortabeler konden verplaatsen in huis. Het was zo mooi om te zien hoe de halve buurt kwam helpen met bouwen toen ze zagen dat wij begonnen. Van deze dag heb ik echt mogen leren hoe belangrijk het is om initiatief te nemen in het goede doen. Bij dit project moet ik denken aan de woorden van Paulus: Laat u niet overwinnen door het kwade, maar overwin het kwade door het goede. - Romeinen 12:21. Door ergens te beginnen, zelfs al is het iets heel kleins, zet je een kettingreactie in beweging. Laten wij daarom niet moe worden goed te doen, want te zijner tijd zullen we oogsten. Galaten 6:9

Door de tijd heen ben ik goede vrienden geworden met veel van onze patiënten. Door gesprekken, door tafelvoetballen, door er gewoonweg te zijn, door spelletjes te spelen, of door ze te bemoedigen en te luisteren. Zelf als ik het niet begrijp. Er is één verhaal dat ik graag nog met jullie wil delen. Ik kan je duizenden verhalen vertellen over onze geliefde patiënten en day crew; bijzondere verhalen, grappige verhalen, verdrietige verhalen... Maar toen aan boord de vraag werd gesteld wat mijn hart raakte, zag ik het gezicht van dit jongetje meteen voor me.

Hij is een van mijn vriendjes geworden tijdens zijn genezingsproces in het HOPE Center. Met het weinige Wolof dat ik ken, maar zijn duidelijke articulatie, konden we kleine gesprekjes voeren. Na verloop van tijd leerde ik zijn gezichtsuitdrukkingen lezen. Zijn grote glimlach en de zachte stem die me riep, vulden mijn hart elke keer weer met vreugde. Vanaf de eerste dag vond ik het bijzonder dat hij zo rustig, onafhankelijk en slim was. Te volwassen voor zijn leeftijd. Naarmate de tijd verstreek, realiseerde ik me dat dit kwam omdat hij in principe voor zichzelf zorgde. In tegenstelling tot anderen was hij met zijn zus gekomen en niet met een van zijn ouders. En sorry dat ik het zeg, maar zijn verzorger was meer werk voor ons dan hijzelf. Hij regelde zijn leven zelf, ging alleen naar extra oefeningen voor zijn benen, alleen naar onze school, en ik heb hem een keer lang op zijn lunch zien wachten omdat zijn zus niet terug was van de markt.

Ik hoor je denken: 'Denise, waar is de hoop in dit verhaal?' Die komt er. Want midden in dit alles was zijn mentaliteit zo positief en leergierig. Hij zat als een van de eersten op school of luisterde naar onze verhalen. Ondanks zijn eenzaamheid was hij een van de vrolijkste jongetjes. En hij wilde altijd zingen. Hij kent elk liedje dat ons day crew team ooit zong. Voor hem heb ik de liedjes in het Wolof geleerd. Hij was het die naar me toe kwam en begon te zingen en mij aanmoedigde om mee te doen. Ik zag hem vaak zingen als hij wat anders aan het doen was. Hij is hoop voor mij. Dat hij naar huis gaat met deze nummers van hoop in zijn hart. Hij zal zingen voor zijn familie, zonder dat hij het merkt.

Atjalleen ñu magaal Boroom bi dundu (Kom samen en prijs de Heer, Hij leeft)

Yalla baxna (God is goed)

Besub ty di, Yalla mo ko def (Dit is de dag die de Heer heeft gemaakt)

Dit jongetje begrijpt misschien niet precies waar zijn liedjes over gaan, maar hij brengt een boodschap van hoop en vreugde over aan zijn familie thuis. Misschien nog wel meer door zijn lofprijzingen dan door zijn benen die nu recht zijn. Hij zal vertellen waarom we hier zijn: hij zal genezing en hoop laten zien. Prijs de Heer!

Tot snel!

Denise

Gebedspunten:

• Dank voor de min of meer weergekeerde rust in Senegal, maar blijf bidden voor een langetermijnoplossing waarin God dit land zal zegenen doordat het zich naar Hem toekeert
• Dank voor de ontslagen patiënten, waaronder Saliou, een jongetje waarin ik een paar blogs geleden een verhaal schreef. Hij heeft zijn vreugde teruggevonden!
• Dank voor onze geweldige day crew en alle vriendschappen die hier mochten ontstaan
• Bid voor veiligheid en wijsheid tijdens het inpakken van alle spullen
• Bid voor een goede tijd van afscheid nemen en bedanken van onze day crew en laatste patiënten
• Bid voor de partner receptie volgende week, dat we voor veel van onze day crew een baan mogen vinden!