Van U de kracht

Lieve mensen,

Deze blog startte ik eigenlijk twee dagen geleden. Maar de tekst die toen op mijn beeldscherm stond, was anders. Ik was gefrustreerd. Teleurgesteld. Zoals altijd probeerde ik er een les uit te halen, maar ik ben blij dat ik die blog nooit afgeschreven heb. De afgelopen maand is op werk niet makkelijk geweest. Alles wat ik daar nu over wil zeggen, is dat de duivel grote macht heeft om zand in de ogen te strooien, en verdeeldheid in harten en teams te brengen. Ik moest opnieuw realiseren hoe essentieel het is elke dag jezelf af te leggen en je hart in Gods hand te vertrouwen. Ik wil jullie bedanken voor de vele gebeden en lieve berichtjes die me aangemoedigd en gesterkt hebben. Ik heb een golf van liefde mogen ervaren van God. Hij heeft mijn hoofd weer opgericht en mijn ogen geopend dat Hij mijn vreugde is. Dat Zijn liefde, die ik in de verste verte niet verdien, niet verandert. De diepte waarmee Hij mij liefheeft zal ik nooit volledig begrijpen. Maar ik dank Hem dat Hij daar me telkens weer een glimp van laat opvangen in de mensen om me heen. Oh how He loves us.

Eigenlijk moet ik terugkijkend zeggen dat God het proces van herstel rond twee weken geleden al begon. Uit het niets ontving elke facilitator een envelop op de deur met persoonlijke woorden van mensen die elke HOPE Center facilitator gebeden hadden. Drie briefjes met openbaringen van God, afzender onbekend. Een van die briefjes zei "Ik zal je weer vreugde in je werk geven". En ik dacht toen "Waarom? Dat heb ik toch al? Ik houd van mijn werk". Nu weet ik wel beter, en is het een enorme bemoediging dat God dit al beloofde voordat ik zelf realiseerde dat ik mijn diepe vreugde en bron uit het oog verloren was door de problemen in het team. Berichten die ik eerst niet zo goed begreep, zijn afgelopen week dierbaar geworden, en hebben mijn ogen geopend. Ik heb mijzelf opnieuw aan God overgegeven. Een tekst die me in mijn zoektocht naar vreugde en vrede enorm bemoedigd heeft, is 2 Korinthe 4:7 Maar wij hebben deze schat in aarden kruiken, opdat de allesovertreffende kracht van God zou zijn en niet uit ons. Ik hoef het niet alleen te doen. God leidt. God ziet mij, in mijn diepste wezen. En jou ook.

Door zoveel dingen die gisteren gebeurden, besef ik me des te meer hoe gezegend ik ben met dit leven. Het begon met alle berichtjes die ik in de ochtend ontving vanuit de Brug (Evangelische gemeente). We bidden voor je! Op aanvraag van de teamleider waar we gisteren mee werkten, openden we 's middags de Bijbel om te leren van Gods volmaakte beeld voor ons leven. Van een aantal day crew mocht ik het getuigenis horen hoe God hun leven veranderd heeft, en bij een van onze meiden zelfs hoe dat door Mercy Ships gebeurde. Een andere day crew bevestigde dat hij de verandering van haar hart gezien had. Halleluja! Toen we 's avonds terugkwamen aan boord en nog even een envelop bij het kantoor van onze manager moesten brengen, kwamen we in de ziekenzalen terecht. Ik heb nog nooit zoveel blijdschap bij elkaar gezien. Het enthousiasme van patiënten en hun verzorgenden om mijn collega en mij weer te zien, was overweldigend. Het vulde mijn hart en deed het overstromen om de vreugde in hun ogen te zien en te realiseren dat zij, van baby tot opa, na een aantal weken onze naam nog weten en blij zijn ons weer te zien. Telkens als we iets verder liepen kwamen er weer gespreide kinderarmen naar ons toe, of hoorden we een "namnala" (ik heb je gemist) uit de monden.

Twee ervaringen deze avond waren extra speciaal. In het begin van de field service kwam er een jongetje in het HOPE Center die noma overleefd had. Dit is een vleesetende infectie, meestal in het gezicht. De meeste nomapatiënten, zeker in zijn hevigheid en omstandigheden, overleven de infectie niet. Doordat een deel van zijn gezicht is 'opgegeten', gedroeg hij zich als een schuw dier rondom ieder mens. We wisten dat hij een lange weg te gaan had, medisch en mentaal. Door hem aan te kijken, niet te vluchten voor zijn woede, maar liefde en geduld te geven en hem te accepteren zoals hij is, werd hij langzaam rustiger. Toen ging hij naar het schip. Ik had hem anderhalve maand niet meer gezien. Tot gisteren. Een verpleegkundige liep met hem op haar arm over de gang omdat hij verdrietig was en niets wilde. Toen hij me zag, greep hij mijn hand vast. Hij praatte niet, schudde alleen af en toe zijn hoofd als ik hem een vraag stelde. Maar ik kon de rust in zijn ogen zien weerkeren. Terwijl ik zijn hand vasthield, kon ik in stilte voor hem bidden. Hij wilde me niet loslaten en ik was bang dat hij zou gaan huilen als ik wegliep, maar na hem te verzekeren dat ik hem snel weer zou zien en na Gods vrede over hem uit te bidden, was hij degene die mijn hand vrijwillig losliet en zich overgaf. Daar, in dat moment, zag ik de kracht van Gods vrede.

Het tweede verhaal gaat over een patiënt uit Gambia, die dus Engels spreekt. Hem ontmoette ik een paar weken geleden, en omdat hij op de zaal ligt bij een van mijn vriendinnen, kan ik soms even binnenlopen. Door zijn levenshouding en overgave aan God word ik keer op keer bemoedigd. Door hem leer ik dat vriendschap grenzen overschrijdt, maar meer nog dat de Geest ELKE grens doorbreekt die door mensen is gemaakt. We mochten samen delen van Gods goedheid, elkaar aanmoedigen in geloof, en aan het einde kon ik voor hem en zijn familie bidden. In elk land hebben wij broers en zussen in Christus.

Een ander moment waarin ik daaraan herinnerd werd afgelopen maand, was met Pasen. Na de zangdienst 's ochtends vroeg op het bovenste dek, waren we uitgenodigd Pasen te vieren met een van onze vrienden in Thies, een stad buiten Dakar. In onze mooiste Afrikaanse jurken stapten we zijn bruisende Franstalige kerk binnen, om vervolgens na de dienst welkom geheten te worden in zijn familie. Samen aten we ngalax, een speciale pindayoghurt die door christenen gemaakt wordt met Pasen, en die aan alle buren wordt uitgedeeld. Daarna was het tijd voor een gezellige lunch, mochten we samen God prijzen, en samen bidden. De dag doorbrengen met dit gezin heeft me hoop gegeven dat Jezus leeft, ook in moslimlanden. En dat ook daar families zijn die Hem willen dienen met hun leven en hart.

Ondertussen duurt de Ramadan voort in Senegal. De laatste week is inmiddels ingegaan, en om eerlijk te zijn, we zullen blij zijn als onze moslimcollega's weer mogen eten tijdens de werkdag. Uiteindelijk zie ik in dit vasten een hoop onzekerheid. Een van de day crew antwoordde op mijn vraag "Waarvoor vast je nu eigenlijk?", "Voor mezelf, om voor mijn zonden te betalen". Het doet me pijn dit te horen, wetende dat deze prijs al lang en volledig betaald is door Jezus Christus aan het kruis, omdat wij die prijs nooit kunnen opbrengen. Bidt u met mij mee dat onze collega's dat mogen gaan zien? Dat ze Jezus zullen ontmoeten?

Ik wil afsluiten met een voorbeeld voor ons in Senegal. Een aantal weken geleden hebben we Herma ontmoet, een Nederlandse vrouw die al ruim 45 jaar in Senegal woont als zendeling. Zij laat zien hoe een open huis en hart levens verandert van de mensen om je heen. Het is inspirerend en motiverend haar te leren kennen, en een dag door te brengen bij haar huis. Iets wat ik zeker met grotere regelmaat ga doen. En het is ook nog eens goed voor mijn Frans en Wolof[e-1f609] Wat wil ik nog meer?

Moge Gods shalom met jullie zijn,

Denise

Gebedspunten:

• Dank voor Gods onbegrijpelijk diepe liefde voor ons
• Dank voor de vele getuigenissen van Gods goedheid die ik de afgelopen dagen mocht horen
• Dank voor het voorspoedige herstel van veel van onze patiënten
• Dank dat de vrijwilligers vanaf deze week de patiënten mogen gaan bezoeken in het ziekenhuis en HOPE Center (dat was tot noch toe niet toegestaan)
• Bid voor de patiënten die een lange weg van herstel, of op gewicht komen te gaan hebben. Bid dat God zelf hun Heelmeester zal zijn
• Bid voor het suikerfeest dat dit weekend gevierd wordt. Bid dat vele moslims een ontmoeting met Jezus mogen hebben en tot geloof zullen komen
• Bid voor onze managers dat God hen vult met fijngevoeligheid, scherp zicht, en wijsheid van de Heilige Geest om leiding te geven
• Bid voor geduld, liefde en vreugde in ons team op werk. Dat de eenheid in Christus terug mag komen en we een licht zullen zijn voor onze day crew en patiënten