Groot contrast
Door: Denise
Blijf op de hoogte en volg Denise
18 Mei 2023 | Senegal, Dakar
Lieve Nederlanders,
Het verhaal gaat verder waar ik vorige keer gestopt ben: het einde van de ramadan. Dat vierden we niet in Dakar, maar ruim 400 kilometer naar het oosten, in Ranerou. Een van mijn vrienden nodigde me uit voor een bezoek aan haar ex-collega, en daar kon ik natuurlijk geen nee tegen zeggen! Dit was mijn eerste keer om het echte leven in een Afrikaans dorp van mee te maken, en wat heb ik hier veel van geleerd over onze patiënten. En over de toewijding en opoffering van enig persoon die in deze dorpjes gaat wonen om in dienst van God te staan. Op vrijdagochtend verlieten we Dakar in een auto, en begon onze ruim 5 uur durende tocht. Halverwege moesten we zelfs nog even stoppen en een bandje verwisselen (de Afrikaanse wegen zijn niet geweldig voor je banden kan ik je vertellen). In het dorpje aangekomen, werden we opgewacht door onze gastvrouw, die samen met twee broers en hun gezinnen in hetzelfde huis leefde. Het dak werd onze slaapkamer, de wc was buiten het huis, en al het water kwam uit één tap in de tuin. Twee straten verderop begonnen de plaggenhutjes, en in het hele dorp was slechts een handjevol mensen dat Wolof of Frans sprak. Ik heb dus maar een paar woordjes van een andere stamtaal geleerd: Pulaar.
Het leven in het dorp is extreem rustig, en de rolverdeling duidelijk. Vrouwen houden het huis schoon, koken, zorgen voor de kinderen, mannen zorgen voor inkomsten en maken Senegalese thee. Hier wordt in geen enkel gezin van afgeweken. Het kleine dochtertje van onze gastheer, de vierjarige Amina, heeft me misschien nog wel het meeste geleerd over deze cultuur en manier van opgroeien. Ik denk nog vaak aan haar, en dan vooral met een gevoel van medelijden. Als ik mijn Nederlandse bril op heb, krijgt zij geen liefde. Hoe ze dat zelf ervaart kan ik dan weer niet vragen, maar ze kwam regelmatig bij ons voor de aandacht, omdat haar ouders die niet geven. En als ze met een 'baby' (twee schoenen in elkaar gevouwen) moedertje speelt, slaat ze het kind verrot na een paar minuten. Iedereen in het dorp is moslim, en gezien wij er tijdens de Korité (suikerfeest) waren, werd er een geit geslacht en veel tijd besteed aan het koken, wat buiten op open vuur gebeurt. Vervolgens eten alle vrouwen, mannen, jongens, en meisjes gescheiden in hun leeftijdsgroepen in verschillende huizen. Het dorp is een familie, dus gezinsleven bestaat niet echt. Gezinsproblemen zijn dus ook meteen familieproblemen.
De drie dagen die we in deze omgeving doorgebracht hebben, hebben mij zo dankbaar gemaakt voor het gezin en land waarin ik ben opgegroeid. Wij kenden veiligheid, geborgenheid, ruimte om te ontwikkelen en aandacht, maar boven alles de liefde van God. Wat een respect voor christenen die in Senegal staande blijven, en het verschil durven te maken. Want het verschil tussen onze liefhebbende God Jezus Christus en de veeleisende god van de islam waarmee de Senegalese cultuur doordrenkt is, is als licht en donker. De vreugde die is in Jezus Christus heb ik in de ogen van deze mensen niet gezien. Ik heb wanhoop gezien, leegheid, vechten voor je waarde, en trots. Maar geen vrede. Bidden jullie mee dat dit dorp door onze drie christenvrienden daar mag gaan bloeien? Dat speciaal de gezinnen bij wie we verbleven tot Christus mogen komen, en zullen leren wat het betekent om geliefd te zijn en lief te hebben?
In de grote stad Dakar lijkt alles door elkaar heen te lopen. Het contrast met de herders op het platteland waar we waren werd door onze gastvrouw als groter beschreven dan het verschil tussen Dakar en Nederland, en ik ben het met haar eens. Dakar lijkt wat dat betreft best een ontwikkelde stad (als je door de half afgebouwde huizen heen kijkt). Een van de grootste verschillen is dat winkels niet echt binnen zijn, maar grotendeels op straat. Zo zijn sommige straten dagelijks een markt, waar je alleen maar stoffen kunt kopen. En dat is eigenlijk best een leuke ervaring[e-1f609] Iedereen wil verkopen, maar door de hoeveelheid stoffen die je ziet, is het bijna onmogelijk een keuze te maken! We zijn weer dankbaar als we toch iets gevonden hebben wat net even een tikkeltje specialer is dan wat iedereen op straat al draagt^^
Door die stoffen wordt mijn kledingkast stukje bij beetje meer Afrikaans. En ook mijn haar moet er steeds vaker aan geloven. Regelmatig zit ik in het HOPE Center een uur of twee op een stoel omdat de dames mijn haar willen invlechten. Met als gevolg dat je twintig keer op een dag hoort "Denise, rafetna!" (Mooi in Wolof) Maar dat vind ik niet erg. Het laat zien hoe we als vrijwilligers een connectie kunnen bouwen met elk van onze patiënten die daarvoor openstaan. Of je de taal nu spreekt of niet. In het HOPE Center zijn we trouwens op een punt aangekomen dat ik vorig jaar ook doorgemaakt heb. En toch voelt het weer net zo intens als toen. De kinderen die beenoperaties hebben gehad gaan een voor een vertrekken. Deze jongens en meiden zijn voor operatie bij ons geweest, en hebben na hun operatie ook minstens een maand bij ons doorgebracht. En of je nu wilt of niet, je bouwt een band op met deze kinderen en hun moeders en vaders. Zij zijn voor mij de favoriete groep patiënten, en als ze vertrekken, weet ik in mijn hart dat het einde eraan komt. Deze week stonden we met een groep patiënten en dagwerkers een jongetje en zijn moeder uit te zwaaien. Senegalezen hebben er een hekel aan om in publiek te huilen, maar deze keer lieten zij hun tranen de vrije loop. Ik krijg een brok in mijn keel als ik eraan terugdenk. Een moment als dit laat zien hoe je een familie wordt, ook al had deze moeder dat aan het begin absoluut niet verwacht. Dat is de kracht van het HOPE Center, en de impact die Mercy Ships maakt. Door liefde te geven.
Om nog iets van het leven aan boord te laten zien, zal ik nog een fotootje van Koningsdag posten. Ik moet zeggen dat ik me minder en minder verbonden voel met het leven aan boord, en meer en meer met de lokale bewoners, of dat nu patiënten of day crew zijn maakt niet uit. Voor de day crew zijn we momenteel bezig een USB op te stellen met hun cv's. Je moet je bedenken dat zij (270 in totaal) met ons vertrek ineens geen werk meer hebben. Het vinden van werk in Senegal is erg lastig, ook al ben je hoog opgeleid. Daarom zijn we een nieuw project gestart om hen op weg te helpen. We hopen door een partnerreceptie banen te vinden voor onze day crew, bij de partners waar wij mee samenwerken in Senegal en Gambia. Bid je mee?
Voor nu het laatste wat ik met jullie wil delen is iets wat ik recent van een vriend heb geleerd over het onderwerp zorgen maken. We leven in een gebroken wereld, maar we zijn geroepen om hier Licht te schijnen. Dat gaat niet lukken als we ons focussen op de omstandigheden of de gebrokenheid die we zien om ons heen. We moeten onze ogen, hart en gedachten richten op Jezus, de Voleinder van ons geloof. Waar mijn gedachten tot voorheen stopten in dit proces, was bij de zorgen om huidige problemen bij God neerleggen. Maar deze vriend ging een stap dieper. Hij zei het volgende: ziekte/pijn en dood zijn onvermijdelijk. Vroeg of laat gaan beiden komen. Maar je geen zorgen maken moet je ook daarop betrekken. We hoeven geen scenario's uit te denken over de toekomst van ons leven. We hoeven nu niet te bedenken hoe we gaan reageren als ziekte komt. Dat is ook zorgen maken. Als we ziek worden, dan is het moment daar om op die dag ons leven in Zijn handen te leggen, en te zeggen: God, U bent goed. Doe wat U wilt. Tot die tijd, en in die tijd, mogen we leven in de wetenschap dat Hij voor elke dag voorziet, want dat heeft Hij beloofd. Is dat geen echte vrijheid?
Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Iedere dag heeft genoeg aan zijn eigen last. - Matt 6:34
Shalom,
Denise
Gebedspunten:
- Dank voor de wijsheid van onze artsen en de wonderlijke operaties die God door hun handen realiseert. Soms ben ik zo verwonderd over de resultaten!
- Dank voor de impact die Mercy Ships heeft op patiënten, verzorgenden, en day crew op geestelijk en mentaal gebied en bid dat deze impact zich zal voortzetten als wij weggaan
- Dank voor vrienden in de missie die me steunen door alles heen en als zussen en broers geworden zijn
- Bid voor blijvende vrede in het HOPE Center, tussen patiënten, day crew, en vrijwilligers
- Bid voor grote zegen op het werk vinden voor onze day crew, dat velen van hun gelinkt kunnen worden aan onze partners
- Bid voor een nieuwe Managing Director voor de Global Mercy als onze huidige directeur in november naar huis hoopt te gaan. Bid om een leider die door de Geest van God geroepen en gedreven wordt om deze rol te vervullen. Iemand met moed om op te staan tot glorie van God
-
18 Mei 2023 - 09:25
Joanne Kwint :
Mooi verslag Denise! Shine His Light!
-
18 Mei 2023 - 09:35
Anneloes:
Wow super mooi! Thanks voor het delen weer [e-1f618]
-
25 Mei 2023 - 08:37
Arwi:
Hoi Denise,
Door je verhaal wordt het weer eens opnieuw duidelijk hoe gezegend wij zijn, in veel opzichten. Vooral voor de vrijheid die het verlossende werk van Jezus ons bracht. Wat is het toch een geschenk om dagelijks Gods genade te mogen ontvangen en uit genade te leven. Er is nog zoveel te doen in landen en op plekken waar Gods liefde nog niet is doorgedrongen. Veel sterkte en zegen daarbij.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley