Bijzondere tijden

Lieve lezer,

Inmiddels ben ik ruim drie maanden aan boord. Het voelt lang en kort tegelijk en als ik terugkijk is het een achtbaan van veranderingen en ontwikkelingen. Om de spanning maar meteen te breken: we gaan niet terug naar Afrika in januari. Vanwege de Covid-situatie is het onmogelijk om crew en voorraad in Afrika te krijgen. Ons vertrek naar Senegal is nu op april gezet. Dit hadden wij aan boord wel aan zien komen, maar toch voelt het alsof we een leegte in de planning hebben en maar af moeten wachten. Dit geeft echter wel de kans om meer onderhoud aan het schip te doen, waardoor de Africa Mercy weer langer mee kan. Meer details over de planning heb ik nu niet, maar we gaan verder met onderhoud. Ook sturen sommige crewleden projecten in Afrika aan via internet.

In de afgelopen maand zijn we als community helaas overgegaan op social distancing, maskers dragen, stoppen met zingen binnen en een maximale groepsgrootte van 10 mensen als we binnen samenkomen. Ik merkte dat dit voor mijzelf, maar ook voor veel andere Mercyshippers ingrijpend was voor het samenleven. De laatste avond hebben we dan ook ten volle genoten van het leven zonder restricties: lang opblijven, knuffels geven en zonder maskers gaan en staan waar je wilt. Inmiddels zijn we een paar weken verder en zijn we eraan gewend, maar vanuit de dining room mis ik wel mensen tijdens het diner. Dit omdat er geen zelfbediening meer is waardoor mensen een half uur in de rij staan en vervolgens maar met maximaal twee personen aan een tafel kunnen eten. Wij als dining room personeel zijn nu veel harder aan het werk om iedereen te bedienen van achter de lijn. Toch geniet ik er ook heel erg van dat ik op die manier bijna iedereen zie en even snel een praatje kan maken om te weten hoe het met iedereen gaat. Daarnaast is het een leuke uitdaging om iedereens eetgewoonten en voorkeuren te leren:)

In de avonden zijn onze sociale bijeenkomsten verplaatst naar buiten, zodat we onze maskers af kunnen doen. We genieten daardoor extra van de natuur en de buitenlucht. Heerlijk om 's avonds met een dekentje buiten te zitten met vrienden;) Dat zijn de gouden momenten!

Over gouden momenten gesproken: vanochtend is ons meegedeeld dat we gaan starten met een programma voor shore leave! Vanaf vandaag mogen wij met de auto 15 kilometer het eiland op voor een rondrit, een supermarktbezoek, of een stranddag. Dit alles onder voorbehoud dat we ons houden aan de regels en van tevoren ingeschreven staan. Het is zo een zegen om na lange tijd (voor sommigen >6 maanden) aan land te mogen! Ik ben benieuwd hoe het is:)

Deze quarantaine maakt je ook creatief: zo zingen we nu wekelijks met onze bijbelstudiegroep buiten om God te prijzen. Het is zo goed om voor Hem te zingen, dat kunnen we echt niet missen. Ook hadden we een women's retreat aan boord, waarvoor we de hele zaal aangekleed hadden in kampeerstijl in het wild;) Het was goed om op deze creatieve manier voor te bereiden op een retreat nu je niet echt als groep in gebed kunt gaan.

Hoe we nu verjaardagen vieren? Dat is nog wel een dingetje. Gisteren hebben we maar besloten de complete deur van een van onze vrienden te beplakken met (gekke) foto's en taart te brengen. Zo kunnen we toch nog smiles achter de maskers tevoorschijn toveren;) Uiteraard hebben wij ook al de wildste plannen als Dutchies om Sinterklaas aan boord te vieren, maar daarover binnenkort meer! Één ding kan ik alvast zeggen: de Nederlanders aan boord worden er steeds meer, dus genoeg handjes om daar een groot feest van te maken.

Een ding dat wel gewoon door kan gaan, is sporten. Ik 'geniet' momenteel van spierpijn na twee dagen work out met de club. Ook het zwembad is nog lekker open! Ineens is het daar een stuk drukker en komen mensen met ideeën zoals een lijn spannen over het zwembad en dan kijken wie er droog aan de overkant komt. Gezellige middag gegarandeerd!

Ten slotte hebben we weerwolven herontdekt aan boord. We spelen het meestal op zaterdagavond en dat levert de meest hilarische momenten, complottheorieën en herrie in de dining room op. Op de foto speelden we het buiten als afscheid van Ishmael en Kirsten, die na lange tijd naar Sierra Leone konden vliegen. Zij zijn veilig aangekomen en kunnen eindelijk samen in Sierra Leone wonen.

Ook komende week gaan weer een paar vrienden weg. Dat is wel iets wat ik lastig blijf vinden. Mensen komen en gaan, maar van hen die gaan weet je nooit of je ze nog ooit gaat terugzien. Toch mag ik steeds weer dankbaar zijn voor alle mooie mensen die God hier aan boord plaatst, of ze me nu in wijsheid, liefde en vriendschap heel veel leren, of dat ik me soms aan ze frustreer. Elke keer weer realiseer ik me dat ik beiden nodig heb om meer op God te vertrouwen. Deze community brengt me dichter bij Hem! En het maakt daarvoor niet uit of we hier zijn of in Afrika, Hij is mijn Heer en ik wil mijn leven in Zijn handen leggen. Elke dag opnieuw.

Lieve groet vanaf het nog steeds zomerse Tenerife,
Denise

Gebedspunten:
- Geduld met het leiderschap, dat ik hun beslissingen zal respecteren en accepteren;
- Wijsheid voor de leiders in Texas;
- Duidelijkheid en mogelijkheden om onze tijd tot april goed in te vullen;
- Vluchten voor hen die terug willen komen aan boord of juist naar huis willen. Dit is nog steeds een probleem voor sommige landen;
- Bescherming tegen Covid aan boord, zeker nu we het land op gaan;
- Vreugde in de community en nieuwe energie voor hen die uitgeput zijn of zich alleen of onrustig voelen.