Samen één worden

Lieve Nederlanders,

Dat was het dan. De missie waar ik bijna anderhalf jaar op had gewacht, is tot een goed einde gebracht. Tien maanden in Senegal, mijn eerste Afrikaanse land ooit, mijn eerste keer zo lang in het buitenland wonen, en echt ondergedompeld worden in een andere cultuur. Ik kan niet anders zeggen dan: het was geweldig! En ik ben God zo zo dankbaar. Of het Afrika is of Senegal kan ik niet zeggen, maar ik kan niet wachten om terug te gaan. Ruim twee weken na vertrek is het eerste gevoel van missen wel over, maar toch, het blijft knagen. Ik denk dat alleen mensen die een tijd in het buitenland gewoond hebben dit echt begrijpen[e-1f609] Niet alleen vrienden, maar ook een stukje van mezelf is achtergebleven in Senegal.

Toch overheerst dankbaarheid. Na het uitzitten van mijn quarantaine mocht ik de allerlaatste dagen van het HOPE Center nog werken, en heb ik de laatste patiënten zien vertrekken. De middag erna hebben we vooral met onze day crew doorgebracht, terugblikken op alle gezichten en persoonlijkheden die we voorbij hebben zien komen. En dat ging uiteraard rondom een gasfles waar ataya (de lokale thee) op stond te koken. Een paar dagen later zwaaide ook het schip haar laatste patiënten uit. Zij werden door onze eigen auto's naar huis gebracht! Onze laatste dagen Senegal bracht ik door met het kopen van de laatste dingetjes, lunchen, naar een christelijk boekwinkeltje gaan, met day crew naar het strand... (lees: het zoeken naar mogelijkheden om door Dakar te slenteren en te genieten van het normale Senegalese leven).

Met de missie compleet restte ons nog één taak. Degenen bedanken die ons het hele jaar bijgestaan hebben. In het werk, in communiceren met de lokale bevolking, in vriendschappen... Ik kan het alleen maar over één groep hebben: de day crew! En om eerlijk te zijn hebben we daar een paar dagen voor uitgetrokken. Maandag was dé voetbalwedstrijd van het jaar, Nederland-Senegal. En ik heb nog nooit zo een enthousiaste groep mensen samen gezien voor een kwalificatiewedstrijd. Van begin tot aan de 1-0, en eigenlijk zelfs daarna, was het één groot feestlawaai. We kennen nu zeker de helft van de Senegalese varianten van nummers als Viva Hollandia en Wij houden van oranje;) En die kon ik de dag erna nog mooi gebruiken met ons HOPE Center voetbaltoermooi. De day crew in het HOPE Center is grofweg onderverdeeld in vier teams die na tien maanden meer een familie dan collega's geworden zijn. Deze vier teams speelden dus tegen elkaar. En toen het te heet werd om te voetballen, was het tijd voor pizza, en een heleboel foto's ter herinnering^^ Na het afsluiten met onze 'kleine' familie, was het tijd om alle 190 day crew te bedanken in een ceremonie en diner aan boord. Ook dit ging uitbundiger dan ik ooit verwacht had. Een mix van speeches, dans, en prachtige jurken en overhemden maakte het een groot en kleurrijk feest. En hoewel het afscheid nemen er een bitterzoete dag van maakte, heb ik me niet vaak zo vol vreugde en dankbaarheid richting God gevoeld als die dag.

Hetzelfde gevoel ervoer ik opnieuw toen ik tijdens het losgooien van de trossen over dek 8 liep, en terugdacht aan alles wat er dit jaar gebeurd is. Totdat het enige dat mijn gedachten nog kon vullen was God wat bent U goed voor ons! In het verdriet van afscheid nemen vulde Hij mijn hart met dankbaarheid. Vreugde die mijn begrip te boven gaat. En vrede voor de volgende stap die voelt als een stap terug. Terug naar Tenerife. Na een min of meer rustige vaart is dat gevoel nog niet direct weg. Tijdens de aankomst overheerst vreugde op de Global Mercy omdat wij er eindelijk zijn, maar voelen velen van ons op de Africa Mercy twijfel, misschien angst voor het onbekende, verdriet om dit gezellige schip voorgoed achter te laten, gedag te moeten zeggen tegen een community die nooit meer hetzelfde gaat worden. De zin ik wil niet hoor ik uit menige mond, en deze schiet ook bij mij regelmatig door het hoofd. Ik lees de vermoeidheid in de ogen, en het willen vasthouden aan datgene waar we pas net gedag tegen gezegd hebben. Field service. Het is intens, maar zo vervullend. Moeilijk, maar de pijn zo waard. En dus denk ik dat we 'gewoon' even moeten wennen aan het nieuwe plan.

De vrijwilligers aan boord van de Global Mercy (GLM'ers) verwelkomen ons met open armen. Allerlei activiteiten zijn op touw gezet rondom kerst, om de beide gemeenschappen samen te laten smelten tot één. Sinterklaasvieringen, peperkoekhuisjes maken, een talentenshow, ga zo maar door. Daarnaast zijn GLM'ers nieuwsgierig naar de verhalen uit Senegal, het land waar velen van hen binnenkort heen hopen te gaan. Ik ben zo dankbaar dat ik niet besloten heb meteen naar huis te gaan na de vaart, maar hier nog twee weken door te brengen. Nu heb ik de tijd om mijn draai te vinden op de Global Mercy, waar ik vorige week heen verhuisd ben. De community leren kennen kost hier zeker meer energie en moeite dan op de veel kleinere Africa Mercy. Het is een uitdaging die ik graag aanga, zeker als ik straks in januari weer terugkom. Voor mij is het samenkomen van de schepen nu vooral een kans om eindelijk weer samen te zijn met vrienden en collega's die ons voorgingen in de transitie. Het is een enorme zegen om weer een kamer te delen met Heilke. Het is weer helemaal als vanouds. Dit zijn momenten waarop je pas echt beseft hoeveel je elkaar gemist hebt. We kunnen prima dienen zonder elkaar, maar samen is gewoon veel leuker [e-1f609]

Al deze dingen bij elkaar maken dat nu niet meer de zin ik wil niet, maar de zin laten we ervoor gaan in mijn hoofd overheerst. Ik dank God dat Hij alles opnieuw zo perfect gepland heeft. Dat mijn ver vooruit geplande verlof precies de ruimte geeft om langzaam af te bouwen op de Africa Mercy, en te integreren op de Global Mercy. Dat Hij werkt in mijn gedachten en mij helpt om in een wereld die op z'n kop staat, vrede en vreugde te vinden. En hoop. Ik ben intens dankbaar voor hoe ik Hem zie werken in mijn leven, voor hoe Hij mij telkens weer op de juiste plek en tijd weet te zetten om me te kunnen gebruiken. Ik hoop dat ik Zijn dagelijkse plannen op tijd zie, haha. Tegelijk mag ik ook weten dat beschikbaar zijn genoeg is voor Hem. Want God is bij machte zoveel meer te doen dan wij ooit kunnen denken of beseffen. Dat hebben we dit jaar wel gezien. Hem alle eer!

Gezegende kerst, schijn het Licht van Jezus!

Ojaa, en tot heel snel!

Denise

Gebedspunten:

• Dank voor een veilige vaart en goede aankomst
• Dank voor de hereniging met zoveel vrienden die een tijd lang op verschillende schepen woonden
• Dank voor het verlangen van het management op de Global Mercy om God alle eer te geven en voor het delen van Zijn liefde naar Senegal terug te gaan
• Bid voor onze day crew, die achterblijven in Senegal, vaak zonder baan
• Bid voor alle vrijwilligers in deze periode van afsluiten en voorbereiden. De vele veranderingen zijn ingrijpend, vermoeiend, en soms teleurstellend en moeilijk. Bid om hoop, vrede en positiviteit voor ons allemaal
• Bid om zegen over het werk van het team dat nu in Senegal is om alles voor te bereiden voor 2023
• Bid voor het vele werk dat nog gedaan moet worden aan boord van de Global Mercy om haar klaar te krijgen voor field service. Bid dat alle onderdelen op tijd aankomen

Volgende blog rond 15 februari in verband met mijn verlof de komende maand.