De continuïteit is verandering

Lieve Nederlanders,

De tijd gaat zo vreselijk snel! Ik kan me niet voorstellen dat de vier maanden op Gran Canaria alweer voorbij zijn. Ik scrol door mijn foto's en zie alle activiteiten die we afgelopen weken mochten doen. Hoe ik verschillende mensen beter leerde kennen door een bezoekje aan het aquarium, of het samen oplossen van een Escape Room. Toch vaarden we afgelopen woensdag alweer terug naar onze 'thuishaven' (voor mij althans, omdat ik hier voor het eerst aan boord ging), en het is gek. Gek om van de drukte van Las Palmas ineens over te gaan naar de stilte van Granadilla, een lege plek waar je alles met de auto moet doen om in een dorpje of op een strand terecht te komen. Stiekem vind ik het ook wel even lekker, die rust.

Even naar binnen gericht, community bouwen, samen voorbereiden voor Senegal, en met z'n allen naar de wintermaanden (en kerst) toeleven. Ik merk dat ik het de afgelopen maand moeilijk vind om te zien dat mensen individueel gericht zijn en vooral denken aan welke mogelijkheden ze hebben om van boord te gaan en leuke dingen te beleven. Degenen die wat langer aan boord zijn, hebben over het algemeen geleerd om tevreden te zijn en te rekenen met de veranderlijkheid van de organisatie. Bij nieuwe lange termijn vrijwilligers merk je dat zij daar nog aan moeten wennen. Dat we hier in een stille haven kwamen en dat immigratie ons een restrictie oplegt voor 15 kilometer het land op mogen, voelt voor hen als onrecht en in een gevangenis gestopt worden. Willen jullie met mij meebidden dat ik daaraan geen ergernis zal nemen, maar ik me zal inzetten om hen te helpen en zal laten zien wat de bijzondere waarde van het leven aan boord is?

Tegelijk ben ik ook superdankbaar voor al deze nieuwe mensen en vooral gezinnen die de afgelopen weken aan boord gekomen zijn! De school is helemaal opgestart en het geeft een compleet andere energie aan boord met kinderen die rondrennen. (Okee lopen, want rennen mag niet, en dat weten ze heel goed!) Nieuwe mensen brengen vaak nieuwe energie en nieuwe initiatieven. We spelen de laatste weken weer veel spelletjes, en afgelopen week organiseerde Chaplaincy een fair waarop iedereen een groep mocht presenteren die hij/zij wilde gaan leiden. We hebben de leukste activiteiten aan boord, zoals: naaien, creatief bezig zijn, boek/Bijbelstudies, spelletjesgroepen, een zanggroep, aikido... Voor ieder wat wils!

Te midden van dit alles realiseer ik me meer en meer hoeveel rust ik mag vinden in God. Het is dat ik nu mijn blog typ, maar normaal neem ik de zaterdagochtend rust van het communityleven om even lekker Bijbel te lezen, te bidden en een preek of conferentie te luisteren. Ik heb geleerd hoe essentieel dit moment en mijn ochtendgebed zijn om vanuit Gods hand te leven. En dat ochtendgebed hoeft echt niet lang te zijn, maar ik streef ernaar me 's ochtends niet in community of werk te begeven, voordat ik eerst de dag in Gods hand gelegd heb. Als ik begin bij Hem, leef ik vanuit een innerlijke rust en de vervulling met Zijn Geest. Het maakt me meer bewust van de dingen die ik doe of zeg, en ik realiseer me steeds weer meer dingen in mijn leven die ik een volgende keer anders moet doen. Beginnen bij God helpt me enorm om te werken aan levensheiliging. Hij vult mijn hart, Hij vult mijn gedachten, Hij vult mijn handen, en als Hij mij geeft wat ik nodig heb, wat zou ik dan nog vrezen? Hij is bij mij.

Dat is trouwens geen garantie voor een perfect leven, in tegendeel. Waar ik op doel, is dat het rust geeft. Zoveel rust. Het maakt het makkelijker om je over te geven aan de situatie die op je pad komt, omdat je weet dat God over je waakt en dat Hij het volledige plan al overziet. Dat mochten we ook ervaren op de dag dat het schip terugging het water in. We schakelden de (meeste) stroom uit, werden richting het water gereden en gingen de lift in. Echter, toen deze een paar meter het water in gezakt was, merkten ze in de machinekamer dat een van de ventielen zeewater naar binnen lekte. Technici probeerden het van binnenuit te repareren, maar anders zouden we, na drie maanden hitte op het droge, nog een aantal dagen langer moeten. Dat betekende dan voor mij: de hele hotel planning opnieuw maken.

God dank lukte het de technici om het probleem op te lossen en konden we vier uur later alsnog volledig het water in. Shout-out naar onze Deck en Engineering crew die deze dag van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat gewerkt hebben!

Drie dagen later was iedereen terug aan boord en mochten we het hotel bedanken voor al hun service. Nu, een maand later, ben ik nog steeds zo dankbaar dat we weer allemaal aan boord zijn. Ik had eerst een cabin alleen, met geweldige buren;), maar heb sinds een paar weken ook een nieuwe cabin mate. Hoewel we heel erg verschillende schema's hebben, vind ik het gezellig om weer wat leven te hebben en je leven en spullen te delen met anderen. Het is voor mij echter nog maar een maandje, want ik hoop 9 november voor vier weken over te vliegen naar het herfstige Nederland!

Duss, ik sluit mijn blog lekker af met: tot in Nederland!

Wees gezegend,
Denise

PS. Voor de Bruggers: Ik zag dat Eric bij jullie langs geweest is voor een presentatie, geweldig! Mocht je vragen hebben, dan kunnen jullie me natuurlijk altijd even een berichtje sturen. En voor de Noordenaren: super bedankt voor jullie trouwe gebed en collectes voor Mercy Ships. Dat is erg belangrijk voor ons.

Gebedspunten:
- Bid voor de eenheid in onze gemeenschap, dat mensen oprecht naar elkaar om zullen zien en we elkaar zullen dienen en opbouwen
- Bid voor een vruchtbare voorbereidingstijd de komende drie maanden, zodat we komende januari echt mogen uitvaren naar Senegal
- Bid voor ons Deck en receptieteam, dat voldoende vrijwilligers de tekorten zullen aanvullen
- Bid dat de Heilige Geest zal werken met vuur hier aan boord!
- Bid voor mij om wijsheid en leiding door Gods Geest in mijn dagelijks leven, maar ook als anderen advies vragen
- Dank God voor de tijd die we gehad hebben in Las Palmas
- Dank God dat we een veilige vaart gehad hebben